بر نوک سنان سری بُوَد بلبل عشق

گردیده پریشان ز غمش سنبل عشق

سرنیزه بزرگ است و سر او کوچک

یا رب! که نیفتد به زمین این گل عشق

این جا که به نرخ جان بُوَد قیمت آب

بُرده است عطش از نظرم لذّت آب

تا تازه کنی وضوی عشق از خونم

تیر از گلویم بکش، مکش منّت آب

اى ماه که بر خون خدا دل‌بندى!

 در کرببلا تو عشق را پیوندى

امشب به رخت اگر که خندید حسین

 فردا تو در آغوش پدر می‌خندى

اصغر که نسیم عشق، مویش بوسید

 خورشید ولایت، سر و رویش بوسید

می‌خواست حسین تا ببوسد لب او

 تیر آمد و زودتر گلویش بوسید

جبریل به مهر او توسّل می‌کرد

 ایثار به نام او تغزّل می‌کرد

در باغ عطش ز جوى خون از دم تیر

 یک غنچه به دوش باغبان گل می‌کرد

گل‌برگ ز تیر چیده را می‌آورد

 قنداق به خون تپیده را می‌آورد

سردار رشید کربلا از میدان

 سرباز گلو دریده را می‌آورد

از عرش ندا رسید کای یار! حسین!

بر ما گل خویش را تو بسپار، حسین!

می‌خواست کند دفن علی را که رباب

زد ناله کمی دست نگه دار، حسین!

تا فارِس شش‌ماهه به میدان آمد

گفتند امید ناامیدان آمد

میلاد علی اصغر و شاد است حسین

آری؛ گل گلزار شهیدان آمد

ای ماه که بر خون خدا دل‌بندی!

در کرببلا تو عشق را پیوندی

امشب به رخت اگر که خندید حسین

فردا تو در آغوش پدر می‌خندی

هزاران چشم نامحرم تماشا می‌کند ما را

بگردان یا رب! از ناموس خود چشم تماشا را

شرار خجلتم سوزد که گوید نیزه‌داران را

که تا لختی ز محمل‌ها جدا سازند سرها را