خواب یاران، استخوان در گلو یعنی همین

غافلیم و حاصل دوری از او یعنی همین

عمرمان طی شد به فکر آرزوهای بلند

سکر جهل آرزو در آرزو یعنی همین

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است آب آب لب تو بانی باران شده است

خون حلق تو نرفته نفست بند آمد که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

این آخر عمری دلم باور ندارد

هفت آسمان من یکی اختر ندارد

دیروز من را باغ هجده لاله‌ای بود

امروز با غم هیچ برگ و بر ندارد

یک مرتبه کم شتاب باشى خوب است

با قاعده، با حساب باشى خوب است

فکر دل فاطمه نبودى اما

فکر جگر رباب باشى خوب است

اى تیغ همیشه بى خبر می‌آیی

یک روز به شکل میخ در می‌آیی

امروز تو شمشیرى و فردا قطعا

درقالب یک تیر سه پر می‌آیی

از آسمان به جان تو وقتی خبر رسید

فریاد کرد کعبه که وقت سفر رسید

از خود سفر کنید که فصل یگانگی ست

اکنون بهار رفتن از آیینه سر رسید

وقت طواف کعبه غمی بر دلت نشست

برخاستی که وقت طوافی دگر رسید

محبوب حسین، ساقی خستۀ او

محراب دعا ابروی پیوستۀ او

می‌ماند علی میان گهواره، اگر

می‌داد مدد بازوی بشکستۀ او

نگاه آخرم بارید و تو نه

دو چشم آخرم بارید و تو نه

دلم یک خیمه آتش بود، باران

گلوی اصغرم بارید و تو نه

و در چشم تو باران شعبه دارد زلال چشمه ساران شعبه دارد

سه شعبه تیر نامردان اگر بود گلوی تو هزاران شعبه دارد

نوشتم پر، کبوتر شد دوبیتی

نوشتم لاله، پرپر شد دوبیتی

نوشتم آب، لب‌هایش ترک خورد

فدای کام اصغر شد دوبیتی