بنده را تقدیم مولا کن، پدر!

قطره را واصل به دریا کن، پدر!

آخرین قربانی شش‌ماهه را

بر خدای خویش اهدا کن، پدر!

دردا که گل سوخته‌ام خواب ندارد!

دارد تب و غیر از دل بی‌تاب ندارد

او تشنه‌ی آب است، نه لالایی مادر

گهواره دهم تاب و گلم تاب ندارد

چو از یاورانش دگر کس نمانْد

شنیدم که شه جانب خیمه رانْد

یکى تشنه‌لب کودک شیرخوار

یکى بسته پر، بازِ عنقا‌شکار

اى پسر! مردانه جان ده با نشاط

تا بیاسایى از این ننگین‌قماط

خاک بر سر کن فرات و نیل را

بر کمر زن، دامن تبدیل را

خون خوردم در غم آن طفل، که جای لبنش

ریخت، دست ستم حرمله، خون در دهنش

کودکی کآب، ز سرچشمۀ وحدت می‌خورد

گشت از سوز عطش، آب، روان در بدنش

گهواره خالی می‌شود با رفتن تو

دیگر نمانده فرصتی تا رفتن تو

حتی خدا با ماندنت راضی نمی‌شد

عیسای من قربان بالا رفتن تو

شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار

باز می‌خواهد جنون، سر برکند         صحبت از عشق علی‌اصغر کند

چون صدای استعانت شد بلند         یاوری می‌خواست شاه ارجمند

جنبشی کرد از میان مهد ناز         شیر‌خواره، غنچه‌ی لب کرد باز

کای پدر! آن عاشق شیدا منم         در جهان از عشق تو، رسوا منم

جایی رسید قصّه که ناگه پرید تیر

خنجر به دست، سمت گلو می‌دوید تیر

زه را چنان کشید که چون خواهش امام

انداخت پشت گوش و هراسان جهید تیر