شاه دین را بود در درج خیام گوهری رخشنده، عبدالله نام

مهر خاصی بین این طفل و شه است کنیتش زین ‌رو ابوعبداللَّه است

شه شتابان رفت اندر خیمه‌گاه

 دود آه از خیمه برشد تا به‌ ماه

بانگ زد کای جرگه‌ی ماتم‌زده!

جامه‌ی شادی به نیل غم‌زده!

شاه دین را بود در درج خیام

گوهری رخشنده، عبدالله نام

مهر خاصی بین این طفل و شه است

کنیتش زین ‌رو ابوعبداللَّه است

ذوالجناحا! پدرم رفت و نیامد خبرش

به کجا رفت و چه رو داد و چه آمد به سرش؟

به سراغ علی‌ اکبر ز حرم شد بیرون

کشت خود را به یقین، بر سر جسم پسرش

گلبرگِ ز تیر، چیده را می‌آورد

 قنداق به خون تپیده را می‌آورد

سردار شهید کربلا از میدان

 سرباز گلو دریده را می‌آورد

گل ناز است و فسرده است خدایا! پسرم

 بسته از سوز عطش، نرگس شهلا پسرم

بوسه زد تیر جفا زودتر از من بر او

 خصم نگذاشت که تودیع کنم با پسرم

یک تحفه‌ی ناب ازلى داشت حسین

 قرآن نفیس بغلى داشت حسین

آن شب که به تسبیح خدا بود مدام

 با خوى محمّدى، على داشت حسین

با مهر حسین و عترت اطهر او

 جوییم توسّل به على اصغر او

چون نخل، بلند و دست ما کوتاه است

 گیریم ثمر ز شاخ کوچک‌تر او

نظر لطف تو ما را به دو دنیا کافى است

 تشنه را جرعه‌ی آب از همه دریا کافى است

اى على‌اصغر مظلوم حسین بن على!

 این تولّا و توسّل به تو ما را کافى است

تا دید فلک، قامت گل‌پوش تو را

 سرچشمه‌ی خون کرد لب نوش تو را

در روز نبرد، چشم در چشم تو بود

 تیرى که درید گوش تا گوش تو را