از قتلگاه می‌گذرد؛

پُر دل و صبور

شکیبایی کنید ای نازنینان!

زمانه شعله خواهد زد بر اینان

که دشت نینوا را تار کردند

هزاران خار بر گُل بار کردند

در این سو، مویه و زاری بلندست

در آن سو، نوشخند و نیشخندست

تمام دشت پر شد از پلیدان

پلیدان؛ لُعبَتِ دست یزیدان

می‌شود باز پرده‌ای دیگر

پرده‌ای سرخ، پرده‌ای پرپر

پرده‌ای، در میان آتش و دود

پرده‌ای، در میان خاکستر

ای فدای تو هم دل و هم جان

منم آنک حماسه‌ای دیگر

چو گفتم کربلا، جان جهان سوخت

نوشتم تشنگی، آب روان سوخت

از آن صحرا که شد صحرای محشر

زمین آتش گرفت و آسمان سوخت

دور باش از آه آتش‌زای من

کاتش سوداست سر تا پای من

جذبۀ عشقش‌کشان، سوی شهش

در کشش زینب، به سوی خرگهش

وارسی کرد آن حوالی را

پشت هر تپه سنگ، بوتۀ خار

خیمه در خیمه، گوشه در گوشه

بچه‌ها را شمرد چندین بار

 یک روح واحدند، ولی از بدن، جدا در اتحاد نیست تو از او و من جدا

این دو، دو نیستند، تجلی وحدتند پس باطناً یک‌اند، ولی ظاهراً جدا

 دیگر رسیده قصه به آخر... جدا شدن... سخت است خواهری ز برادر جدا شدن

با دلهره کنون که بغل می‌کنی مرا یعنی فراق، با دل مضطر جدا شدن

 تو می‌روی و دل من دوباره می‌ریزد و خواهر تو به راهت شراره می‌ریزد

خدا کند که بمیرم نبینمت تنها غریبی تو به جانم شراره می‌ریزد