«زاغ چون شرم ندارد که نهد پا بر گُل

بلبلان را سزد ار دامن خارى گیرند»

زین میان، اى پسر سعد! بدین قوم تو گوى

تا از این غرقه به خون گشته، کنارى گیرند

چون شد بساط آل نبی در زمانه، طی

آمد بهار گلشن دین را، زمانِ دی

یثرب به باد رفت، به تعمیر مُلک شام

بطحا خراب شد، به تمنّای مُلک ری

چون صبا دید به صحرا، بدن بی‌کفنش

خاک می‌ریخت به جای کفنش بر بدنش

چون که از مرکب خود، شاه به گودال افتاد

حمد یزدان به لبش بود و شفاعت سخنش

دعوی عشق کس ار کرد، رها کن سخنش

که نه دعوی کند، آن کس که بُوَد عشق، فنش

عشق، آن طُرفه قماری است که هر کس بازد

هیچ دیگر نبُوَد آگهی از خویشتنش

که بَرَد از شه لب‌تشنه خبر در وطنش؟

که شده چاک ز شمشیر و ز خنجر، بدنش

آه از این غم! که در آن دشت پُر آشوب و محن

یک مسلمان نبُدی تا که نماید کفنش

زبانِ هر که کند شرحِ غم ز پیرهنش

چو شمع، شعله کشد آتشِ دل از دهنش

بُوَد به دوست همی تازه، محنت آن شاه

که شد ز خصم، تطاول، به کهنه پیرهنش

شهی که روضۀ رضوان، گلی است از چمنش

به چشم دوزخیان خار بود در زمنش

مهی که مهر فلک، عکس پرتو رخ اوست

فغان! که بود فزون از ستاره، زخم تنش

شهی که بود تهی، دل ز یاد خویشتنش

ز بس ‌که بود به سر، شور عشق «ذو‌المننش»

برای آن‌ که کُند، جان به راه دوست، فدا

به سوی کرببلا شد، مسافر از وطنش

به زیر سمّ ستوران چو گشت نرم، تنش

به جا نماند تنی بهر جامه یا کفنش

گرفت پیرهن کهنه و به تن پوشید

که آفتاب نتابد به نازنین بدنش

شهید عشق که تنگ است، پوست بر بدنش

تو خصم بین که به یغما، زره بَرَد ز تنش

زره به غارت اگر بُرد، خصم خیره، چه غم؟

که بود جوشن تن، زلف‌های پرشکنش