راوی رسیده بود ز متن غبارها

وقتی که تاختند به تن‌ها، سوارها

راوی نوشت: دست و سر و پا؛ نوشت: خون

در ظهر تیغ‌ها و سنان‌ها و خارها

بر یتیمان حسین از یاوری

                        کرد زینب، التفات مادری

دیده را از اشک خونین، پاک کرد

                        درد خود را در دل خود، خاک کرد

ای به خون غلتان، شهنشاه جلیل!

                        خیز از جا کآمد ایّام رحیل

کاروان اینک بُوَد عازم به شام

                        بهر ساز و برگ ما بنْما قیام

روزِ عشق‌آموزِ عاشورا گذشت

                        سرگذشت عشق بود، امّا گذشت

روز ایثار و وفا و عشق و خون

                        عقل شد راهی به صحرای جنون

چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

ای قیامت‌قامتانِ نقشِ خاک!

                        ای بدن‌های شریف چاک‌چاک!

عرشیان! بر فرش هامون خفته‌اید؟

                        اختران! در قلزم خون خفته‌اید؟

خوش بتاب، ای انجم گیتی‌فروز!

                        کربلا را ساز روشن‌تر ز روز

خوش بتاب، ای مه! تو بر دامان خاک

                        خاک را کن از فروغت، تاب‌ناک

از زمین برچید دامن، آفتاب

                        شد درون پردۀ شب در حجاب

در سکوت شب چو نالۀ دردمند

                        بود آوای شب‌آویزی بلند

شاه دین از تیغ کین چون شد شهید

                        قرص خور بگْرفت و خون ز انجم چکید

بانگ شیون از ملائک شد بلند

                        غلغله در عالم امکان فکند

خواهم اکنون، ای گروه راستان!

                        گویم از شام غریبان، داستان

ز اهل بیت و خیمه‌های سوخته

                        نی در آن شمع و چراغ افروخته