در رزم‌گاه عشق، نه فرق پسر شکست

گویی درست، شیشۀ عمر پدر شکست

پُشتی که جز مقابل یکتا، دوتا نشد

پشت حسین بود و ز داغ پسر شکست

گیسوی حادثه از غصّه سپید است، اینجا

آنکه باید پی او گشت، امید است، اینجا

مژده‌ها بیم شد و خیل بشارت، اِنذار

آن همه وعده که دادند، وعید است، اینجا

اگر چه عمر جاویدان گرفتی

چه زود، ای عمر من! پایان گرفتی!

به طومار شهادت، مُهر گشتی

ز دست دوست، این عنوان گرفتی

نهال عمر منا! شاخ و برگ و بارت کو؟

گل خزان‌زده‌ام! جلوۀ بهارت کو؟

گرفته دل به هوای نوای دلکش تو

نی حزین من! آن ناله‌های زارت کو؟

ای از تَبار آینه‌ها، گَرد کوی تو!

وی آبِ روی کوثر و تَسنیم، جوی تو!

کار بزرگ کرده ز بس دست کوچکت

شد دست‌ها دراز ز هر سو، به سوی تو

سلام ما به حسین و علیّ اصغر او!

امیر عشق که گهواره بود، سنگر او

رضیع و داده خدایش، نشانِ سربازی

صغیر و بر همه پیدا، مقام اکبر او

ز ابر خیمه اگر ماهِ روی باب ببینم

به روی خود ز سوی دوست، فتح باب ببینم

بیا که منتظرم تا بَری به بزم وصالم

چو ذرّه، خویش در آغوش آفتاب ببینم

نسیم عشق وزان شد به گاهوارۀ عشق

رسید نوبت یاری به شیر‌خوارۀ عشق

ز شیر‌خواره شد، آوای عاشقانه بلند

که‌ ای پدر! نظری کن به گاهوارۀ عشق

دست را بر طناب می‌گیرد

بچه را از رباب می‌گیرد

دست و پا می‌زند علی‌اصغر

تیر دارد شتاب می‌گیرد

در این شب، این سپید نقره‌گون کیست؟

ببویید، این شهید غرقِ خون کیست؟

که بوی گل دمیده از تنِ او

بهارافشان شده پیراهنِ او

برو، خون تو رودِ روشنا باد!

خیالت عاشقان را دلگشا باد!

دلت خورشید رخشان شد، شهیدی

که فردای قیامت روسپیدی

شگفتا می‌وزد چشم ابوذر

بزرگ آیینه‌دارِ خشم حیدر

صدا رنگِ غمِ غربت عجیب است

تمنّای جوانمردی غریب است