تا ز کوی عشق، بوی جان شنفت

                        کعبه‌ی عشّاق، ترک کعبه گفت

رخت بربست از حرم، میر ولا

                        تا بمانَد کعبه را حرمت به جا

عشق اکبر در دلم شد جلوه‌گر

                        اینک از آهم بسوزد خشک و تر

یک دمی از عشق او گر دم زنم

                        عالمی زآن دم زدن بر هم زنم

آمد از خرگه برون، خورشیدوار

                        نوجوان شه‌زاده‌ی والا‌تبار

قامتی زیبا چو سرو افراخته

                        عنبرین‌گیسو به دوش انداخته

چون ز فرق اکبر اندر کارزار

                        معنی «شقّ‌القمر» شد آشکار

ارغوانی گشت مشکین‌سنبلش

                        ریخت روی نرگس و برگ گلش

روزم اینک شب ز دود آه شد

                        وقت جان‌بازیّ «آل‌الله» شد

دود آهم ره به مهر و مه گرفت

                        تا که اکبر، راه قربان‌گه گرفت

گلبن نورسته‌ی باغ حسین

                        مصطفی و مرتضی را نور عین

چرخ، هجده بر سرش پیموده سال

                        بِه ز ماه چارده او را جمال

«اشبهُ‌النّاس» رسول عالمین

                        زاده‌ی لیلا، علیّ بن الحسین

از حرم آمد به صد جوش و خروش

                        با ادب در نزد پیر می‌فروش

چون علی‌اکبر شبیه مصطفی

                        نور چشم انبیا و اولیا

دید کآن سلطان اقلیم وجود

                        خالق جان، مالک غیب و شهود

ناگهان آن هیجده‌ساله جوان

                        رخ چو مه، تابان و قد، سرو روان

وه! چه گیسو؟ لیلـه القدرش قرین

                        دل‌کش و دل‌بند لیلای حزین

باز چون کوس شهادت برزدند

                        قرعه بر نام علی‌اکبر زدند

هیجده‌ساله جوانی از حسین

                        شاه را فرزند بود و نور عین

چون صدای اکبر گل‌گون‌‌عذار

                        آمد از میدان به گوش شهریار

آمد و بنْشست با صد شور و شین

                        بر سر جسم علی‌اکبر، حسین

ای گل عطشان ولی سیراب عشق!

                        وی هلال ابرویت، محراب عشق!

جام چشمت، مِی‌پرستم می‌کند

                        بوی گیسوی تو، مستم می‌کند