خضر راه عشق، رو در راه کرد

                        رو به سوی منزل دل‌خواه کرد

شاهد غیبش ز سر برْبوده هوش

                        دل پُر از گفتار امّا لب، خموش

باز، یاران! من گرفتار دلم

                        حل کنید، ای چاره‌سازان! مشکلم

من اسیر زلف یاری گشته‌ام

                        واله والانگاری گشته‌ام

آن چه بلبل را برای گل نواست

                        آه من بر گل‌رخان کربلاست

روز عاشورا، گل باغ رسول

                        بر سر هر گل‌رخی کردی نزول

شه سوار و طی مسافت می‌نمود

                        اندکی بر روی زین خوابش ربود

چون از آن حالت برآمد، بر زبان

                        رانْد استرجاع و «لاحول» آن‌ زمان

دوستان! این داستان دیگر است

                        نیست کوچک، داستان اکبر است

عقل، مجنون خود در این صحراستی

                        داستان زاده‌ی لیلاستی

در یم دشت بلا، شاه شهید

                        داشت در درج حیا، دُرّی سفید

اختری تابنده از برج جلال

                        بدری امّا بود در صورت، هلال

جرعه‌ای در نزد شط بر تشنه، آب         کس نمی‌داند ثوابش را حساب

خاصه بر طفلی که باشد شیرخوار         مادرش بی‌صبر و خواهر بی‌قرار

آه! از آن ساعت که طفل تشنه‌لب         لب گشود از خنده در اوج طلب

بلبلان چَه‌چَه ز ماتم می‌زنند         روز و شب از کربلا، دم می‌زنند

«دُرّه‌التّاج» گرامی‌گوهران         آن سبک، در وزن و در قیمت، گران

«اَرفعُ المِقدار مِن کُلََّ الرّفیع»         «الشّفیعِ بن الشّفیعِ بن الشّفیع»

جان حر اینجا میان برزخ است

در دوراهیّ بهشت و دوزخ است

گر چه دل، هر دم بیاید، دیر نیست

کربلا را فرصت تأخیر نیست

تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

ای روزگار سفله! علی ‌اکبر است، این

آیینۀ ملاحت پیغمبر است، این

بابش امام مطلق و جدّش رسول حق

از تیرۀ شریف‌ترین مادر است، این