بشیر آمد گفتی که از حسین بگو ز عون دم زد و گفتی که از حسین بگو

ستاره بودی و یکدفعه آفتاب شدی برای خانه مولا که انتخاب شدی

کاروان عشق را سوى وطن آورده‌ام  ‌

 نوغزالان حرم را در چمن آورده‌ام

آن نسیم خانه بر دوشم که از گلزار عشق

 بوى چندین لاله‌ی خونین‌کفن آورده‌ام

به پیشگاه تو بعد از سلام، یا جدّا!

 مراست شِکوه ز قوم ظلام، یا جدّا!

ز شام می‌رسم و کتف و بازوان کبود

 مراست نزد تو سوغات شام، یا جدّا!

بانگ جانسوز درا می‌آید

 کاروان اسرا می‌آید

کاروانى ز مشاهیر حجاز

 رفته در شام و کنون آید باز

شد قطار غم، روان سوی حجیز

با دل پُرخون و چشم اشک‌ریز

یوسف آل پیمبر با «بشیر»

گفت کای فرزانه‌ی روشن‌ضمیر!

ای مدینه! سوز دیگر ساز کن

در به روی داغ‌داران، باز کن

ای زمینت، جنّت‌الاعلای من!

دامنت، کنعان یوسف‌های من!

کاروان، روزی‌که بر یثرب رسید

آفتاب انگار از مغرب دمید

ز آتشی کز طف به دل افروختند

یثرب و اهلش سراسر سوختند

سیّد سجّاد، زین‌العابدین

با «بشیر» از مرحمت گفتا چنین

که خدا رحمت کند باب تو را!

زآن که بودی طبع او، مدحت‌سرا

ای مدینه! در تو ما را راه نیست

ره مده ما را که با ما شاه نیست

رفتم از تو با حسین بن علی

بی‌برادر آمدم، «لا‌تَقبَلی»

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز