کاروان سوی مدینه شد روان

آه! از آن ساعت که چشم بانوان،

بر سواد شهر یثرب اوفتاد

روزگاری آمد ایشان را به یاد

شنیدم کاروان غم ‏قرینه

چو شد نزدیک در شهر مدینه

ز آه غم به پا خرگاه کردند

جهان پر ناله ز اشک و آه کردند

کی مدینه ز یاد خواهد برد

صحن چشمان گریه پوشت را

صبح تا شب کنار خاک بقیع

ناله و شیون و خروشت را

آسمان را مچاله کرد و گریست، یاد ِمنظومۀ جوان افتاد

اشک‎هایش شهاب شد غلطید، و در آن سمت کهکشان افتاد  

رو به تسبیح آفتاب نشست، دانه‎دانه غروب را نخ کرد تو مگر تشنه نیستی پسرم؟ لب بزن، آتش از دهان افتاد