به میدان شهادت چون حسین از صدر زین افتاد

سوم خورشیدِ افلاکِ امامت بر زمین افتاد

عزیز جان پیغمبر به خون خویش می‌غلتید

هراسان ذوالجناح و شورشی در ماء و طین افتاد

اى براق لیله الاسراى من!

 لیله الاسراست عاشوراى من

مرکب رهوار من! اى ذوالجناح!

 مونس پیکار من! اى ذوالجناح!

به ملّتى که مرامش بود مرام حسین

من احترام گزارم به احترام حسین

از آن جهت شده دیوان کربلا، دل ما

که افتتاح شده از ازل به نام حسین

شد شام و چرخ‌، چون سر ببْریده‌ای ز تن

غلتان، میان خونِ شفق گشت غوطه‌زن

یا هم‌چو مغفری که به خون گشته سرنگون

یا چون سری که کرده جدا تیغش از بدن

ذوالجناح آن رفرف معراج عشق

                        بر سر از نور نبوّت، تاج عشق

چون هما از تیر، شه‌پر کرده باز

                        پرفشان آمد سوی شاه حجاز

گشته در امواج ظلمت، آشکار

                        ذوالجناحی بی‌لگام و بی‌سوار

ذوالجناحی، شیهه‌هایش دردناک

                        کاکلش، خونین و قلبش، چاک‌چاک

شد به پا در کربلا، توفان عشق

                        چون به پایان برد شه، پیمان عشق

منخسف گردید قرص آفتاب

                        تا ز پای شاه خالی شد رکاب

از خروش اسب شاهنشاه عشق

                        زلزله افتاد در خرگاه عشق

بانوان از خیمه، بیرون ریختند

                        در زمان، شور نشور انگیختند

چون به فرش خاک شد از عرش زین

                        پیکر آن عاشق عشق‌آفرین

زین اسبش تا به میدان شد نگون

                        طعنه زد بر نُه سپهر واژگون

باز بر جان، عشقم آتش برفروخت

                        خانۀ عقل مرا یکسر بسوخت

شد دلیل راه من، عشق از وفا

                        بُرد دل را تا به دشت کربلا