دو تیر یکسره چشم امیدم از تو بریده

یکی نشسته به مشک و یکی نشسته به دیده

ز جای خیز و بیا همرهم به خیمه و مپسند

که پیش چشم عدو رو کنم به خیمه خمیده

باز لیلی زد به گیسو شانه را                                    

سلسله جنبان شد این دیوانه را

سنگ بردارید ای فرزانگان                                      

ای هجوم آرنده بر دیوانگان

تو آمدی و روشنی روز و شب شدی

از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی

در قامتت اگر چه قیامت ظهور داشت

الگوی بندگی و وقار و ادب شدی

باید حسین دم بزند از فضائلت

وقتی حسینی است تمام خصائلت

تعبیرهای ما همه محدود و نارساست

در شرح بی‌کرانی اوصاف کاملت 

چند آسمان ورای تمنای ابرها

فریاد می‌زنند که مولای ابرها

بی‌تو قرار نیست ببارند غیر خون

این سرنوشت حتمی فردای ابرها

حالا که می‌رى ىه وقت دیر نکنى

جلوى خیمه من و پیر نکنى

من به تو تکیه زدم... با رفتنت

کوه من، من و زمینگیر نکنى

یک شب جمعه جایتان خالی

خواب دیدم که پر درآوردم

دست در دست آسمان رفتم

کف العباس سر درآوردم

تماشا می‌کنم زیبایی‌ات را

نگاه آبی و دریایی‌ات را

برای خاطرت زهرا پسندید

کنار علقمه سقّایی‌ات را

با صدف تا بود برابر چشم ریزد از ماتم تو گوهر چشم کور بادا ز چشم زخم زمان گر نگرید به سوگ تو هر چشم 

عشقی که نمودست چنین عزم تو را جزم؟

ای با علی و مالک اشتر شده هم‌رزم

مبهوت‌ تو هستند امامان و شهیدان

مفتون‌ تو هستند رسولان اوالوالعزم