این ماه که چین و شکن افتاده به رویش

سیراب شده مشک و شکسته‌ست سبویش

لب تشنۀ دیدار ولی بود و نشان داد

لب تشنه کسی نیست که خشکیده گلویش

گفتند که این شیر سپهدار شبیر است

سیر است از این زندگی و راهی سِیر است

نورانیتش مثل سر حضرت مولا

اسباب مسلمان شدن راهب دیر است

با لطف تو لبریز شد از عطر گل یاس

این شاعر دلسوختۀ تشنۀ احساس

پیوند عجیبی‌ست میان تو و مادر

ای نام درخشان تو هم قافیه با یاس

حالا نگین حلقۀ خاتم تویی تو

انگشتر سبز بنی‌آدم تویی تو

در اعتقادات عجیب آب و شمشیر

مردی اگر باشد در این عالم تویی تو

بوسه‌گاه پنج معصوم از بدن افتاده است

پیش راه کعبه دست بت‌شکن افتاده است

غرق در دریای اشک خون، که مشکش پاره شد

دیده خونباران، ولی لب از سخن افتاده است

امشب از تشنگی سخن دارم

که  از آن  آب  در دهن دارم

همه جویای آب و من عطشم

جز  می تشنگی  دگر نچشم

مولا که دو چشم حیدری  وا می‌کرد

یک لحظه نظر به هر دو دنیا می‌کرد

اما  گهِ سِیر قامتت یا عباس

با گردش سر، تـو را تماشا می‌کرد

یک جلوه ز نور اهل بیت عباس است

تکبیر سرور اهل بیت عباس است

نامی که طلاکوب نمودست خدا

بر تاج غرور اهل بیت عباس است

مثل کبوتران که به پر داشتن خوشند

پروانه‌ها به شمع سحر داشتن خوشند

ما زیر پای او جگری پهن کرده‌ایم

امثال ما فقط به جگر داشتن خوشند

عباس عاشقی است که همتا نداشته

کس تاب درک عاشقی‌اش را نداشته

محرابِ ابروان ابالفضل قبله است

گیرم که شهر، صحنِ مصلا نداشته