مور را رخصت تمجید سلیمان‌ها نیست
پیشگاه کرمت عرصۀ جولان‌ها نیست
از کرامات فراوان تو خوبان ماتند
این همه حسن در اندیشۀ انسان‌ها نیست
نگاه آسیه‌ها محو درقداست اوست
حیا، ادب شدۀ مکتب نجابت اوست
به شأن و رتبۀ او غبطه می‌خورد مریم
دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست
عاشقان را غم سر نیست که سر ناچیزست داغ این رنگ به سیمای جگر ناچیزست تیر این راه بر آیینه نشستن دارد سینه تا هست و دلی هست سپر ناچیزست
ای نامۀ سربه مهر مکتوم ای مادر صبر، ام کلثوم!
ای میوۀ بوستان احمد ای حاصل وصلت دو معصوم
نه، قدر تو را کسی نمی‌داند نه
در سوگ تو روضه‌ای نمی‌خواند، نه
با سر زدن سپیده گل خواهی کرد
خورشید تو پشت شب نمی‌ماند، نه
باید از دامن او دشت معطر باشد
هرکسی مثل شما دختر کوثر باشد
بی‌گمان این دل شیری که تو داری بانو!
می‌تواند فقط از جانب «حیدر» باشد
تو آمده‌ای که نینوایی باشی
تا راوی قصۀ جدایی باشی
در دامن فاطمه قرارت دادند
تا سنگ صبور ماجرایی باشی
ای وارث مادری سراپا خوبی
کم نام و نشان‌ترین گل محبوبی
از چشم زمانه هم تو رو می‌گیری
از بس که شبیه فاطمه محجوبی
این‌قدر بگو غریب و مظلوم چرا؟
از مجلس اوست شیعه محروم چرا؟
زهرا! تو مگر که چند دختر داری؟
پنهان شده نام ام کلثوم چرا؟
آن زینب او عزیز مردم شده است
این فاطمه‌اش ملیکۀ قم شده است
افسوس که نام ام کلثوم فقط
مانند مزار مادرش گم شده است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
