بانو! غزل سروده‌ام امشب برای تو

احساس شاعرانۀ من هم، فدای تو!

فرزند بوتراب و گل یاس احمدی

دنیا، فدای این همه قدر و بهای تو!

گرفت دست تو را جدّ تو، پیمبر تو

که نور بودی و او سایه داشت بر سر تو

گرفت دست تو را، راه برد آهسته

که شیر حق پدرت بود و یاس، مادر تو

این شیرزن که اسوه بُوَد مثل مادرش

فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه

در منطق و کلام ببین مثل حیدرش

زمان، شبیه تو پیدا نمی‌کند، هرگز

کسی به جز تو به دل، جا نمی‌کند، هرگز

سپیدبانوی شب‌های غربت و احساس!

سحر، بدون تو لب وا نمی‌کند، هرگز

هرچند شانه‌های تو کوهند و محکمند

چشمان آبشاری تو، راوی غمند

از جانب نگاه تو، هر سال می‌رسند

این ابرها، نشانۀ ماه محرّمند

تقدیر شد که بر دل ما غم بیاورند

از تیغ عشق، داغ دمادم بیاورند

سر خم نکرد عرش و از آن پس قرار شد

هر چه که هست بر سر آدم بیاورند

عشقت، اسارتی است که آزادی آورد

فرزانگی فزاید و فرزادی آورد

سوسن به ده زبان ز ثناگویی‌ات، خجل

هر گل نه تاب رویِش از این وادی آورد

خطوط کهنۀ این نامه‌ای که پهلوم است

دوباره روبه‌روی چشم‌های من، زوم است

اگرچه اوّل این نامه را نمی‌فهمم

ولی اواخر آن، خوب خوب، مفهوم است

به داغ‌دشت بلا دید تا بدن‌ها را

فشاند لاله به رخسار، نسترن‌ها را

ز راه آمده، ماهی که «امّ کلثوم» است

ستاره‌ریز کند ساغر سمن‌ها را

ای که داری حضرت کلثوم نام!

دخت زهرا! اخت زینب! السّلام

در تو میراث نبوّت منجلی

زادۀ زهرایی و مولا علی