چو شاخى را همى بُرّى به دو نیم
دل شاخ دگر مىلرزد از بیم
عجب نبْوَد گر از مرگ برادر
برادر را شود سینه پُر‌آذر
«پُر بُوَد اجسام هر لشکر ز شاه
زآن زنندى تیغ بر اعداى جاه»
«شه یکى جان است و لشکر پُر از او
شاه چون آب است و آن اجسـام، جو»
جان عمو! برای حرم، فکر آب کن
رفع عطش، ز عترت «ختمی مآب» کن
سقّای تشنگان حریم خدا تویی
از بهر تشنگان حرم، فکر آب کن
عبّاس نام‌دار، چو پا در رکاب کرد
گفتا خِرَد که جلوه مگر بوتراب کرد
شد جلوه‌گر چو ماه بنی‌هاشم از حرم
خورشید را ز شرم رُخش، در حجاب کرد
فردوس ِدل، همیشه اسیر خیال توست
حتّی نگاه آینه، محو جمال توست
تو ساقی کرامت و لطف و اجابتی
این آب نیست، زمزمه‌های زلال توست
برخیز تا زنیم به دامان یار، دست
گیرد مگر ز عاشق خود آن نگار، دست
آن ماه‌چهره‌ای که به صد مهر می‌کشد
خورشیدوار بر سر هر سنگ و خار، دست
مه سپهر وفا آفتاب امّ بنین
حسین روی و علی صولت و حسن آیین
جبین ز صدمۀ آهن چو مصحف پامال
بدن ز تیر شده بال جبرئیل امین
ز آب با جگر تشنه شست سقّا دست
کشید پا و نداد عاقبت به دریا دست
وجود او سپر مشک بود و بیم نداشت
از اینکه چشم دهد یا که سر دهد یا دست
چو دید تشنۀ لب‌های خشک او دریاست
به آب خیره شد و ناله‌اش ز دل بر خاست
که آب از چه نگردیدی از خجالت آب
تو موج می‌زنی و تشنه یوسف زهراست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
