جان بر لبم رسیده و در بین بسترم

از سینه آمده است نفس‌های آخرم

خاک بقیع شاهد آه و فغان من

دشمن گریست بر من و بر دیده‌ی ترم

ماهی گرفته مشک را بین دهان برعکس

حالا شده جای زمین و آسمان برعکس

از بس که زیبایی، سزاوار است ابرویت

سوی دو چشم خویش بردارد کمان برعکس

جمال حق ز سر تا پاست عبّاس

به‌ یکتایی قسم، یکتاست عبّاس

اگر چه زاده‌ی اُمّ‌البنین است

ولیکن مادرش زهراست، عبّاس

آینه آینه آب است که افتاد، شکست

موج در حال شتاب است که افتاد، شکست

این صدا چیست که از خیمه به صحرا پیچید

دل یک خانه خراب است که افتاد، شکست

آسمان او از بغل کرد و سپس در بر گریست

بوسه‌ای زد بر گلویش بعد پیغمبر گریست

دف گرفتند آسمانی‌ها ملائک کف زدند

ابرها ساقی شدند و آسمان ساغر گریست

پیش فرات این همه دریا چه می‌کند؟

این مشک روی شانه‌ی سقّا چه می‌کند؟

تنها به خاطر گل روی سکینه است

دریایی التماس به دریاچه می‌کند

به نام آب، به نام فرات نام شما

من آفریده شدم تا کنم سلام شما

نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر

شما غلام حسین و منم غلام شما

به نام آب، به نام فرات نام شما

من آفریده شدم تا کنم سلام شما

نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر

شما غلام حسین و منم غلام شما

مّواج ترین خاطرۀ دریا شد

مَشک و علمش قبلۀ ماهی‌ها شد

می‌برد به دندان همۀ دنیا را

تاریخ، میان دست­‌هایش جا شد

خَم کرده غمت پشت صنوبرها را

آورده به لب، جان کبوترها را

از دست‌بریده‌ات غزل می‌ریزد

حالا چه کنم جنون دفترها را؟