سبز شد سری بر نی، روبروی چشمانش
جان گرفت شعری تر، در گلوی چشمانش
شیهه‌ای کشید و تاخت، روی شانه‌های دشت
ذوالجناح خونینِ جستجوی چشمانش
شعله می‌کشد در من عشق آتشین تو
می‌کشد مرا بویی سوی سرزمین تو
می‌شود شروع این بار سال هجری عشقی
تا به راه می‌افتی مست از مدینه تو
عشق کربلا دارد، کربلا بلا دارد
با بلاکشان گفتند سرّ سرزمین تو
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
«از جدایی‌ها شکایت می‌کند»
«کز نیستان تا مرا ببریده‌اند»
چشم‌ها با نام من باریده‌اند
زانسوی کسی به شوقِ ری می‌آید
این سوی جنون از رگ و پی می‌آید
با دیدنِ خنجر دلِ زینب لرزید
از حادثه بویِ گُلِ نی می‌آید
جنون گل می‌نماید تا بمانی شعله‌ور در خون
گلستانی بگردی در جهانی شعله‌ور در خون
زمین و آسمان تا حال می‌لرزند از آن روز
که بر پا کرده‌ای آتشفشانی شعله‌ور در خون
ساربان غریب می‌خواهی این همه مست را کجا ببری؟
تشنه آورده‌ای که آب دهی، یا به سرچشمۀ بقا ببری؟
کعبۀ هاج و واج را دیروز، در معمای خود رها کردی
یک قبیله ذبیح آوردی غرق خون تا دل از مِنا ببری
به صبح واقعه در خیل دوست دارانش
به ظهر حادثه در جمع بی‌قرارانش
غروب بر سر نی باز بین یارانش
به ذکر و زمزمه چاووش سربدارانش
بالاتر از بالایی و بالانشینی
هر چند با ما خاکیان روی زمینی
شایستۀ وصف زبان کردگاری
نه درخور توصیف‌های این چنینی
برای خواهرت آهی نمانده
به غیر از عمر کوتاهی نمانده
به جز آوای قرآن از سر نی
برایش هیچ همراهی نمانده
دل سائل به نظرهای کریمانه خوش است
بر در دوست نشستن چه فقیرانه خوش است
با گدایی درش منصب شاهانه خوش است
مست ساقی شدن از گوشۀ میخانه خوش است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
