می‌بُرد روی اسب با خود پا به پا مشک

انگار تقدیرش گره می‌خورد با مشک

می‌خواست امیدی برای خیمه باشد

نقش ظریفی داشت در این ماجرا مشک

چو پیدا کرد در خود یاس را آب

نفهمید آن همه احساس را آب

چه نومیدانه آن دم آرزو کرد

لب خشکیدۀ  عبّاس را آب

عجب پاییز زردی، یاس من کو

نکشت این غم مرا، احساس من کو

نمی­‌خواهم نمی‌­خواهم دگر آب

خداوندا عمو عبّاس من کو؟

هنوز اسطورۀ  احساس پیداست

میان داس‌ها آن یاس پیداست

هنوز آن دورها بی ­دست پیداست

پی آب­‌آوری عبّاس پیداست

ای دست تو تلاطم امواج آب‌ها

ای سایه‌ات نبود همه اضراب‌ها

"فهمیده‌اند جاذبۀ توست علّت"

نشکستن غرور زمین از شهاب‌ها

پرید از جا دلم، آخر دویدم

برای خاطر خواهر دویدم

به شوقت دست و پا گم کرده بودم

پی آب آوری با سر دویدم

در شعلۀ نگاه تو، نقشی نبست آب     

موج هزار آینه در خود شکست آب

زان لعل لب که جوش زد از آتش عطش    

درگیر و دار حادثه، طرفی نبست آب

 آنچه در سوگ تو ای پاک تر از پاک گذشت نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت

چشم تاریخ در آن حادثۀ تلخ چه دید که زمان مویه کنان از گذر خاک گذشت

عجب حکایتی دارد آب هر سال قصه‌های حسین را سر می‌ُبریم اما «آب» از «آب» تکان نمی‌خورد

شکست باورت ای کوه پشت خنجر را    نشاند در تب شک غیرت تو باور را

برادری به وفا داری تو معنی یافت    که از گلوی تو فریاد زد برادر را