قد کشیده سروها مقابلت

می‌کنی نگاه سوی حاصلت

دو ستاره، دو امید، دو رشید

گوشواره‌های ماه کاملت

خدایا خانمانم رفته بر باد

که تنها آشیانم رفته بر باد

مرا موی سپید زینبم گفت

تمام دودمانم رفته به باد

عطش خون از لب قرآنی‌ات خورد

که آب از لهجۀ بارانی‌ات خورد

دل زهرا و زینب را شکسته

همان سنگی که بر پیشانی‌ات خورد

هفت آسمان حجاب شد و پرده را کشید

اما تمام حادثه را مادر تو دید

وقتی غریب دید تو را باورش نشد 

هی چند بار دست به چشمان خود کشید

عشق را بین که علمدارترین می‌آید اشک را بین که گهربارترین می‌آید

شد شریک غم ایام حسینش زینب عشق را مَحرم و غمخوارترین می‌آید

آنکه نام از طرف خالق اعظم دارد مدح و تمجید ز پیغمبر اکرم دارد

کیست جز حضرت زینب که سرا پرده او حاجبی پاک، چنان حضرت مریم دارد

فکر بِکرم چو زِ هَر دایره پرهیز کند روی‌گردان نظر از هر غم ناچیز کند

گوش دل راز مگو بشنود از پردۀ غیب تا چه مقدار کسی گوش دلی تیز کند

آنجا که عاشقی است همیشه فضای ماست

در مرغزار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفرۀ ما از محبت است

صدها هزار حاتم طائی گدای ماست

دین و طریقت همه انبیا علی است

ای مدعی بدان تو که این ادعای ماست

در پنجۀ داغ، قد کمانی شده است

نامی که به صبر، جاودانی شده است

چشمش که به آب می‌خورد، می‌بارد

چون ابر بهار ناگهانی شده است

ای داده ز دست، یاور خود را

وز دست نداده باور خود را

ای برده به ساحل یقین از موج

کشتیِّ به خون شناور خود را