رنگ عالم شد سیاه

در جهان عاطفه پیراهن غم شد سیاه

تکیه تکیه یاحسین

درغمت پیراهن این شهر کم کم شد سیاه

ماه عزا آمد دل عالم گرفته

زهرا بنی یا بنی دم گرفته

هرکس به هر نحوی عزادار شما است

حتی خدا در عرش خود ماتم گرفته

هوای کهنۀ این شهر تازه دم کرده

گناهکاریمان «تنزل النقم» کرده

«ظلمت نفسی» ما را شنید دلبر و گفت:

امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

این شهر را هوای محرم گرفته است

حال و هوای قلب مرا غم گرفته است

قبل از دهه برای عزای تو مادرم

اسپند و چایی و رطب بم گرفته است

می‌وزد از ضبط صوت کودکی‌های پری

های‌های سنج و طبل و روضه‌های «کوثری»

چیزی از معنایشان هرگز نفهمیدم ولی

آتشی می‌‌زد به جانم نوحه‌های آذری

باز هم کوچه و بازار، پر از غم شده است

بر سر و سینه بکوبید، محرّم شده است

هر طرف می‌‌نگرم بوی عطش می‌آید

غیرت آب از آنسوی عطش می‌آید

طوقی دلم به گنبدت زائر شد

پرچم که سیاه شد قلم شاعر شد

پیک از طرف فاطمه آورده خبر

پیراهن مشکی شما حاضر شد

مرا با غصّه، محرم آفریدند

دلم را از گل غم آفریدند

همیشه در درونم روضه‌خوانی است

مرا مثل محرّم آفریدند

حج‌ات قبول نوبت قربانی تو شد

وقت سماع و سلسله‌جنبانی تو شد

احرام بسته‌اند ملائک به دیدنت

برخیز! وقت آینه‌گردانی تو شد

بر دل بی‌درد ما غم لطف کن

زخم دل را باز مرهم لطف کن

بر کویر چشم‌های خشک ما

چشمه‌ای مانند زمزم لطف کن