منتظر بودم دوباره ماه ماتم را ببینم

با همین چشم گنهکارم محرم را ببینم

بین آنهایی که می‌‌گویند انا کلب الرقیه

ساعتی بنشینم و رخسار آدم را ببینم

امروز با لب‌های خشکیده

دائم به فکر دختری بودم

بیتاب‌تر از روزهای قبل

دل خون طفل مضطری بودم

وای از آن دم که از سر طفلی

دست یک مرد روسری بکشد

وای از آن دم که بر سر بابا

دختری دست مادری بکشد

چشم انتظار میهمان، زد زیر گریه

بغضش شکست و ناگهان زد زیرگریه

دیگر توان ایستادن هم ندارد

طفلک نشست و بی امان زد زیرگریه

دست بگذار به قلب نگرانم بابا

بلکه آرام  شود روح و روانم بابا

چند وقت است صدایم نزدی دختر من؟

چند وقت است نگفتم به تو «جانم بابا؟»

پایان قصه ختم می‌شد با عروسک

امروز عروسک، فردا، حالا عروسک

حالا که می‌‌خواهی بیایی کنج دامان

با خود بیاور پیش من صدها عروسک

بابامی و حرفی ز تو پنهان ندارم

خسته شدم دیگر پدرجان، جان ندارم

مثل تمام پیرزن‌های مدینه

من هم ببین بابا دگر دندان ندارم

آتش کسی به بال کبوتر نمی‌زند

مردی تشر به کودک مضطر نمی‌زند

سیلی کسی به صورت دختر نمی‌زند

گم‌گشته را که خصم مکرر نمی‌زند

آرام جان خسته‌دلان، پیکرت کجاست؟

جانم به لب رسیده پدر جان، سرت کجاست؟

جسمت اسیر فتنۀ یغماگران شده

پیراهن امانتی مادرت کجاست؟

بابا بنگر روی به‌هم‌ریخته‌ام را

وا کن گره موی به‌هم‌ریخته‌ام را

دیگر رمقی نیست به رویت بگشایم

چشم تر کم‌سوی به‌هم‌ریخته‌ام را