شطّ فرات از آتش حسرت، کباب شد

وز تشنگیش از عرق خجلت، آب شد

در حلق ساکنان بهشت، آب سلسبیل

بر یاد تشنه‌کامی او، خون ناب شد

چون عزم کارزار، شه تشنه‌کام کرد

گفتی به رزم‌گاه، قیامت، قیام کرد

سر را به ‌راه حق، به ‌کف خویشتن نهاد

تن را به ‌یاد دوست، نشان سهام کرد

چون کاروان عشق، به دشت بلا گذشت

افکنْد بار عشق در آن ‌جا، ز جا گذشت

با عشق دید آب و هوایش چو سازگار

منزل نمود و از سر آب و هوا گذشت

سالار کاروان، همه کالای عشق را

بنْهاد در میانه، ز هر مدّعا گذشت

دردانۀ خاندان پیغمبر بود

 محبوب پدر، نور دل مادر بود

از کرببلا نبود سهمش اندک

با این همه رنج، زینب دیگر بود

این دفتر عشق، نامه‌ای منظوم است

از خواهر خورشیدترین مظلوم است

مرثیّۀ کربلاست در هر بیتش

این داغ بزرگ از دل «کلثوم» است

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز

ای که برسینۀ خود، آتش ماتم داری!

به دل از داغ برادر، دو جهان غم داری

دخت مولایی و غم‌نامۀ زهراست تو را

نسبت از سلسلۀ حضرت خاتم داری

مرغ دل بهر چمن باز به فریاد آمد

شد محرّم، دگرم کرببلا یاد آمد

گشت هنگام عزای شه گل‌گون کفنان

از غم تشنه‌لبان، سینه به فریاد آمد

می‌خواست کفر، افکند از جوش، کعبه را

تا اهل دین، کنند فراموش، کعبه را

بگرفت جا به دامن کرب‌وبلا، حسین

با درد و غم نمود هم آغوش، کعبه را

ای محاسنت خونین، داغ کربلا دارم

از هجوم غم‌هایت همچو نی، نوا دارم

گر چه بی‌نوا هستم، دل به نینوا بستم

دلبرا تهیدستم، میل نینوا دارم