با دستای زخمی و تاول زده

خودم مشک سوراخ رو برداشتم

رقیه تو گوشاش گوشواره بود

یه شمشیر چوبی اگه داشتم...

شبی میان همین روضه‌ها قبولم کن

به حرمت غم آل عبا قبولم کن

درون سینۀ من حبّ مرتضی جاری است

به حق فاطمه و مرتضی قبولم کن

خوشا به حال دلی که به دلبری برسد

به سفرۀ کرم ذره پروری برسد

همه رعیت ارباب می‌شویم اما 

غلام با ادب اینجا به برتری برسد

آن روز‌های شعله‌ور یادم نرفته

دستان تبدار پدر یادم نرفته

دریا همان نزدیکی، اما تشنه بودیم

بیتابی و چشمان تر یادم نرفته

چه تفاوت بکند ناله کند یا نکند

که دل سوخته را ناله مداوا نکند

چه تفاوت بکند پا بکشد یا نکشد

کاش می‌‌شد خودش اینقدر تقلا نکند

از سن کودکی شده غم آشنای من

باد خزان وزیده به دولت سرای من

بغض و شرر گرفته مسیر صدای من

بالا گرفته کار دل و گریه‌‌های من

روشن‌تر است این پسر از ماه صورتش

گردن کشیده ماه خودش هم به رویتش

ماه رجب به ماه عرب چشم دوخته

معلول خیره ست به دقت به علتش

ای فروغ دانشت تا صبح محشر مستدام وی تو را پیش از ولادت داده پیغمبر سلام

منشأ کل کمال و باقر کل علوم هفتمین نور و ششم مولایی و پنجم امام

کوچک‌ترین امام مصیبت کشیده است

از بازماندگان غروب سپیده است

از بس که گریه کرده، سرش درد می‌کند

‌اندازۀ تمام حرم داغ دیده است

مانده داغی عظیم بر جگرت عکس رأسی به نیزه، در نظرت

سر بازار شام و بزم شراب چه بلاهایی آمده به سرت؟