بخون ای دل! که دشتستون صدا شه

کمی «فایز» بخون، دردم دوا شه

ملایک نوحه خوانان حسینند

بخون! والله خدا هم از خدا شه!

 کاش ما هم کبوترت بودیم

 آستان بوس محضرت بودیم

 کاش با بال‌های خاکی‌مان

 لااقل سایه گسترت بودیم

ببین در کوچه‌های شهر غوغای محرّم را به روی گونه‌های مردم این باران نم نم را کسی در کوچه‌های آشنایی نوحه می‌خواند صدایش می‌برد از یادها اندوه آدم را  

نوحه سازان امشبی را نینوا خوانی کنید

اندکی ما را بگریانید و بارانی کنید

امشب ما تا که طولانی شود، خورشید را

دست بسته پشت کوه قاف، زندانی کنید

خورشید آن روز، آن جا، در آن شب ستان چه می‌کرد؟

آیینه در آن هیاهو در آن بیابان چه می‌کرد؟

آتش که شیطان محض است در خیمه‌ها چنگ انداخت

با دامنی شعله‌ور آه، بانوی باران چه می‌کرد؟

بادها، نوحه خوان

بیدها، دستۀ زنجیر زن

لاله‌ها، سینه‌زنانِ حرمِ باغچه

ابر و مه و خورشید و فلک گریان است

دریا به خروش آمده و توفان است

با سوز و گداز نوحه می‌خواند باد

زنجیر زن دستۀ ما باران است

در سوگ تو سنگ می‌زند بر سینه

گل با دل تنگ می‌زند بر سینه

با سوز و گداز نوحه می‌خواند باد

باران چه قشنگ می‌زند بر سینه

صد و چهارده سوره را آیه آیه

بخوان صوت و لحنت غریب و حزین است

بخوان بر سر نیزه بر دوش طوفان

که تفسیر چشم تو عین الیقین است