ای مدینه گریه کن بر حال من

گریه سرکن بر من و اقبال من

ناله‌های آتشین را گوش کن

شکوۀ امّ‌البنین را گوش کن

کیستم من بانوی آن تاجدار

بانوی لا سیف الا ذوالفقار

ریزه‌خوار سفرۀ یعسوب دین

بانوی بیت امیرالمؤمنین

چو لاله داغدار و دل غمین است

زبان حال آن مادر چنین است

مرا امّ‌البنین دیگر ندانید

به این نامم دگر هرگز نخوانید

و این بغض نفس‌گیر زمین است

که قلب هر کرانه آتشین است

افق‌ها در حصار ابر و باران

چقدر این آسمان اندوهگین است

السلام ای مادر عشق و ادب

همسر شایستۀ شاه عرب

السلام ای نور ایمان و یقین

مادر عباس یا امّ‌البنین

روز و شب دیدۀ تر دارم من

منتظر بهر علمدارم من

چند روزی است کزو بی‌خبرم

از فراق و اَلمش خون جگرم

او مادر کبوتر در خون تپیده است

                             این زن، همان زنی که دلش داغ دیده است

بانوی دست‌های به دریا رسیده و

                             بانوی چشم‌های به دریا کشیده است

تو شاهکار عشق‌بازی در زمینی

تو دست پنهان خدا در آستینی

اُمُّ الادب،  اُمُّ الوفا، اُمُّ البنینی

دلگرمی و وصف امیرالمونینی

آسمان را مچاله کرد و گریست، یاد ِمنظومۀ جوان افتاد

اشک‎هایش شهاب شد غلطید، و در آن سمت کهکشان افتاد  

رو به تسبیح آفتاب نشست، دانه‎دانه غروب را نخ کرد تو مگر تشنه نیستی پسرم؟ لب بزن، آتش از دهان افتاد

به بستر خفته بانویی حزینه

در اوج غربت و غم در مدینه

به سینه دارد او یک باغ لاله

شده قوت و غذایش آه و ناله