پیچیده شمیم گل پرپر شب آخر

حرف سفر و داغ مکرر، شب آخر

اشکی که شده نذر غم فاطمه سی سال

انگار شده چند برابر شب آخر

با گریه ایستاد، دوباره نگاش کرد

تسبیح را به دست گرفت و دعاش کرد

معلوم می‌شود که نمک گیر زینب است

وقتى به جاى شیر، نمک را غذاش کرد

وقتی خبر رسید که مسجد سری شکست

در گوشه‌ای ز خانه قد دختری شکست

باور نمی‌کند که علی را زمین زدند

آن حیدری که با نگهش خیبری شکست

امشب تمام بندهای جوشن من

از یا علی و یا علی و یا علی بود

ای کاش در کوفه به جای حلقۀ در

یک حلقه از عمار و سلمان  با علی بود

شک ندارند که تو پاک و بهارآمیزی

مثل نور از دل هر روزنه، روح‌انگیزی

تکیه دادند به تو ماه و زمین و خورشید

دیده بودند که از بوی خدا لبریزی

دیده بودند که شب‌ها لب هر کوچۀ دور

نور در کاسۀ بی‌جان زمین می‌ریزی

چشم‌هایش پر از تبسم بود

چشم نه آسمان هفتم بود

آسمان نه، شکوه این خلقت

در طلوع نگاه او گم بود

مشت خدا در پیش چشم خلق وا شد کعبه دهان وا کرد و رازی بر ملا شد

نرخ خدا بالا و بالا رفت آنی بازار آمد در کف رکن یمانی

از صبح ازل دو حادثه در راهند

دو زخم که تا شام ابد جان کاهند

محراب به گودال شباهت دارد

دو نقطه که میزبان ثارالله­اند

شکسته ابن ملجم فرق مولای دو عالم را

ولی آقا تفقد می‌نماید ابن ملجم را

به محراب عبادت تا رخش چون لاله رنگین شد

ندا برخاست: کشتند اولین مظلوم عالم را

خدایا مشکل از کار منِ مشکل‌گشا وا کن

بُوَد درمان من زهرا، مرا مهمان زهرا کن

اجل از بعد زهرا منتظر بودم که برگردی

بیا امشب علی را بین شهر کوفه پیدا کن