پس از تو، جان برادر! چه رنج‌ها که کشیدم

چه شهر‌ها که نگشتم، چه کوچه‌ها که ندیدم

به سخت‌جانی خود آن‌ قَدَر نبود گمانم

که بی‌تو، زنده ز دشت بلا، به شام رسیدم

برون نمود در آن دم چو خصم، پیرهنت را

به تن ز پنجه‌ی غم، جامه هر زمان بدریدم

چو ماه چارده دیدم، سر تو را به سر نی

هلال‌وار ز بار مصیبت تو، خمیدم

زدم به چوبه‌ی محمل سر، آن زمان که سر نی

به نوک نیزه‌ی خولی، سر چو ماه تو دیدم

ز تازیانه و طعن سنان و طعنه‌ی دشمن

دگر ز زندگی خویش گشت قطع، امیدم

شدم چو وارد بزم یزید، بازوی بسته

هزار مرتبه مرگ خود از خدا طلبیدم

هنوز بر کف پایم، نشان آبله پیداست

به راه شام ز بس از جفا پیاده دویدم

ولی به این همه غم، شاد از آنم، ای شه خوبان!

که نقد جان به جهان دادم و غم تو خریدم

ازین حکایت جان‌سوز، «جودیا»! صف محشر

به نزد شاه شهیدان، شریک، هم‌چو شهیدم