خورشید، یک شرارۀ کوچک از این غم است
این آتش همیشه که در جان آدم است

غم، دوزخی که در دل من شعله می‌کشد
صد دجله هم نشاندن یک شعله را کم است

دشت، تشنه، خیمه، تشنه، قمقمه، تشنه

از عرق‌ریز خجالت، علقمه، تشنه

آن طرف خار و خسی تا خرخره سیراب

این طرف گل‌های باغ فاطمه (س)، تشنه

آن اسب سپید، سرخناک آمده است

از جنگل تیغ، سینه‌چاک آمده است

سرها بر روی نیزه‌ها می‌تابند

انگار که کهکشان به خاک آمده است