تا فاش کنی شقاوت قوم شریر

با گردن کج، کشیده‌ای منّت تیر

گُلخندۀ حنجر تو بر ناوک ظلم

رمزی است ز پیروزی خون بر شمشیر

با تیغ گلو، به قلب لشگر زد و رفت

بر دوش پدر، ساغر کوثر زد و رفت

در لحظۀ پیروزیِ خون بر شمشیر

لبخند ظفر به خصم کافر زد و رفت

مستانه ز مهد خیمه بیرون زده‌ای

با جوشن قنداقه، به هامون زده‌ای

بر دوش پدر، گلو سپر ساخته‌ای

بر ناوک مرگ، خندۀ خون زده‌ای

در غربت عشق، پا ز گهواره کشید

فریاد عطش، به حلق صد پاره کشید

در پاسخ غربت پدر، حنجره‌اش

تا عرش، به خطّ سرخ، فوّاره کشید

مَهپاره ز آغوش حرم سر زد و رفت

صد شعله به التهاب مادر زد و رفت

از بام قنوتِ آخر خون خدا

بالی ز عطش گشود و پرپر زد و رفت

در کوچه‌ها پیچید بوی آشنایش

بوی غریبی نگاه ردّ پایش

در کوچه‌ای که جبرئیل عرش پیما

می‌آمد از آنجا صدای بال‌هایش

وقتی اذان می‌داد در محراب کوفه

بوی ولایت پخش می‌شد با صدایش

خوب می‌دانند اینجا از کسی سر نیستند

چشم در راه محبت‌های مادر نیستند

سخت شرمنده‌ است زینب از حسین خویش که

با علی‌ها هدیه‌های او برابر نیستند

تنش لبریز زخم تازیانه

شب و ماه خرابه، آشیانه

گل پرپر پدر را خواب می‌دید

ستاره نم‌نم از چشمش روانه

گلوی نازکش یاس تر آورد

به رویت دست مولا گل برآورد

خداحافظ بهار کوچک عشق

خزان، تیر سه شعبه آخر آورد

پایش ز دست آبله آزار می‌کشد

از احتیاط دست به دیوار می‌کشد

در گوشۀ خرابه کنار فرشته‌ها

«با ناخنی شکسته ز پا خار می‌کشد»

قدم من نفس من زمین تو هوا تو

به اینجا رسیده «من» م با دو تا «تو»

بیا شاید این بال‌هامان پریدند

خدا را چه دیدی، تو حالا بیا تو ...

 برای پر و بال اینجا نشینم

کمی آسمان باش و من هم برا تو

کیست امشب در دل طوفانی او جا کند

قطره‌های تاولش را راهی دریا کند

گرد و خاکی گشته بود، اما هنوز آئینه بود

صفحۀ آئینه را فردای محشر وا کند