کاروان رفت و من سوخته‌دل، جا ماندم

آه! کز ناقه بیفتادم و تنها ماندم

همرهان بی‌خبر از من بگُذشتند و دریغ!

من وحشت‌زده در ظلمت صحرا ماندم

من کیستم؟ رسول خدا را سلاله‌‌ام

وندر حریم زاده‌ی زهرا، غزاله‌ام

نامم رقیّه، دختر سلطان کربلا

باب الحوائجم، به خدا! گر سه ساله‌ام

من دختری یتیمه و محنت کشیده‌ام

عمرم بُوَد گواه که بس داغ دیده‌ام

گل‌های آبله، کف پایم شکوفه زد

از بس که روی خار مغیلان دویده‌ام

رفت از کف طاقت و تاب و توانم، ای پدر!

سوی جانان رفتی و بردی تو جانم، ای پدر!

آن شنیدم میهمان گشتی برِ بیگانگان

من مگر کم‌تر از آن بیگانگانم؟ ای پدر!

بیا رقیّه! که جانانه‌ی تو می‌آید

روان چو گنج، به ویرانه‌ی تو می‌آید

رُخش چو شمع فروزان، در این شب تاریک

به روشنایی کاشانه‌ی تو می‌آید

دوباره پلک خسته‌ی تری به خواب می‌رود

توان ندارد او ولی چه با شتاب می‌رود!

نگاه کن به فاطمی‌ترین اسیر قافله

که مثل عکس سوخته، میان قاب می‌رود

آن شب سپهرِ دیده‌ی او، پُر ستاره بود

داغ نهفته در جگرش، بی‌شماره بود

در قاب خون‌گرفته‌ی چشمان خسته‌اش

عکس سر بریده و یک حلق پاره بود

در آن سحر، خرابه، هوایش گرفته بود

حتّی دل فرشته، برایش گرفته بود

با آستین پاره‌ی پیراهن خودش

جبریل را به زیر کسایش گرفته بود

ویرانه بود و دخترکی بی‌گناه بود

برهان بی‌گناهی او، اشک و آه بود

تنها نه اشک و آه، نه پای پُر آبله

روی کبود، حالت او را گواه بود

ای کاش اشک دیده‌ی من، بسترم نبود!

چون شمعِ سینه‌سوخته، خاکسترم نبود

بود اوّل مصیبت من، حسرت فراق

یعنی که داغ هجر، غم آخرم نبود

فغان! که عترت «خیر البشر»، خرابه‌نشین شد

خرابه بود، ولی بهتر از بهشت برین شد

اگر چه آل علی را فلک نشانْد به ویران

ببین که خادم ویرانه، جبرئیل امین شد

تا تو بیایی خانه‌ی ما، دیر خواهد شد

در قاب تابوتی، تنم تصویر خواهد شد

رفتی، نگفتی دخترت دق می‌کند؟ بابا!

رفتی، نگفتی کودک من، پیر خواهد شد؟!