در آن سحر، خرابه، هوایش گرفته بود
حتّی دل فرشته، برایش گرفته بود
با آستین پاره‌ی پیراهن خودش
جبریل را به زیر کسایش گرفته بود
زورش نمی‌رسید، کسی را صدا کند
از گریه‌ی زیاد، صدایش گرفته بود
از ابتدای شب که خودش را به خواب زد
معلوم بود، آن که دعایش گرفته بود
حتماً نزول می‌کند آیات تازه‌ای
با چلّه‌‌ای که بین حرایش گرفته بود
مشغول ذکر نافله‌اش شد، ولی کجاست؟
آن چادری که عمّه، برایش گرفته بود
تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی؟!
پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟
تو مستحب الطاعه ترین واجب مایی
هر چند امامت نکنی، باز امامی
«ای ماورای حد تصور، کمال تو»
بالاتر از پریدن جبریل، بال تو...
غیر از حسینِ فاطمه چیزی ندیده‌ایم
در انعکاس آینه‌های زلال تو
نزدیک سایه‌های عبورت نمی‌شویم
نامحرمان عشق کجا و خیال تو؟
بدون چون و بدون چرا نمی‌ماندند
شبیه رود، شبیه صبا، نمی‌ماندند
چه کربلاست که عالم به‌هوش می‌آید
پس از شنیدن چاووش‌ها نمی‌ماندند
گاه لیلایی و گهی مجنون
گاه مجنونم و گهی لیلا
گاه خورشید و گاه آیینه
روبه‌روی همیم در همه جا
در آن سحر، خرابه، هوایش گرفته بود
حتّی دل فرشته، برایش گرفته بود
با آستین پاره‌ی پیراهن خودش
جبریل را به زیر کسایش گرفته بود
زورش نمی‌رسید، کسی را صدا کند
از گریه‌ی زیاد، صدایش گرفته بود
از ابتدای شب که خودش را به خواب زد
معلوم بود، آن که دعایش گرفته بود
حتماً نزول می‌کند آیات تازه‌ای
با چلّه‌‌ای که بین حرایش گرفته بود
مشغول ذکر نافله‌اش شد، ولی کجاست؟
آن چادری که عمّه، برایش گرفته بود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
