لاله سرخی و از خون خودت، تر شده‌ای

بی سبب نیست که اینگونه معطر شده‌ای

دشت را از شرر داغ دلت سوزاندی

راستی باغی از آلالۀ پرپر شده‌ای

چشم‌هایی که پر از باران بود

تشنگی را به عمو می‌بخشید

باغبان، کوچک، اما یک باغ

لالۀ سرخ به او می‌بخشید

اگر بر آستان خوانی مرا، خاک درت گردم

وگر از در برانی، خاک پای لشکرت گردم

به دامانت غبار آسا نشستم، بر نمی خیزم

و گر بفشانی ام، خیزم ولی گرد، سرت گردم

ای حضرت عشق! یاری‌ام کن

 زردم ز خزان ، بهاری‌ام کن

جز شور سفر به سر ندارم

ره توشه به جز خطر ندارم

سلام ما به حسین و، سفیر عطشانش

که در اطاعت جانان، گذشت از جانش

به آن غریب سربدار وادی عشق

به مسلم بن عقیل و دو نور چشمانش

عشق!‌ ای سودای جان‌ها سوخته

‌ای تو آتش‌ها به جان افروخته

چون کنی با پرنیان سینه‌ها؟  

گو چه می‌خواهی میان سینه‌ها؟

شمّه‌ای گویم من از میدان عشق گرم جان‌بازی چو شد سلطان عشق،

ناله‌ای از خیمه‌گه بشْنید شاه زآن سبب آمد به سوی خیمه‌گاه

آن گرامی‌گوهر دریای عشق بود عطشان در دل صحرای عشق

آخرین دُردی‌کش بزم الست سرخوش از صهبای باقی، مستِ مست

شاه دین را بود در درج خیام گوهری رخشنده، عبدالله نام

مهر خاصی بین این طفل و شه است کنیتش زین ‌رو ابوعبداللَّه است

شاه دین را بود در درج خیام

گوهری رخشنده، عبدالله نام

مهر خاصی بین این طفل و شه است

کنیتش زین ‌رو ابوعبداللَّه است

الا! ای مه! که در پیشت، ندارد ماه، زیبایی

به محفل آمدی با سر که سازی محفل آرایی؟

به استقبال تو گر نامدم، ای باب! معذورم

که دنبال سرت از بس دویدم، نبْوَدم پایی

ای ماه خون‌گرفته! که امشب برآمدی

نازم سرت! به سرکشی از دختر آمدی

تو باغبان عشقی و از دشت لاله‌ها

در پیش یک چمن گل نیلوفر آمدی