ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت

کربلا از من عموی مهربانم را گرفت

وقت دلتنگی همیشه او کنارم می‌نشست

بی‌وفا دنیا انیس و همزبانم را گرفت

وقتی که آمدی به برم نور دیده‌ام

گفتم که باز هم نکند خواب دیده‌ام

بابا منم شکوفۀ سیب سه ساله‌ات

حالا ببین که سرخ و سیاه و رسیده‌ام

آمدی چشم فراقم روشن

قدمت بر سر چشمم بابا

از سر نیزه رسیدی بنشین

تا بیارم کمی مرهم بابا

چشم را روشنی مختصری نیست که نیست

و از امید در این دل اثری نیست که نیست

من همین اول عمری به‌خدا فهمیدم

آخر عشق به‌جز خون جگری نیست که نیست

مهتاب روزگار پر از شام ما شدی

طوفان موج گریۀ این دیده‌ها شدی

امشب خدا ظهور تو را مستجاب کرد

وقتی درون سینۀ تنگم دعا شدی

حالا که آمدی جگرم را نگاه کن

ته مانده‌های بال و پرم را نگاه کن

پیش از سلام کردن و احوال‌پرسی‌ام

قاب سیاه چشم ترم را نگاه کن

خبر رسید که بر بام دوم دو هوا

به کوچه کوچۀ کوفه نفاق شد پیدا

خبر رسید که مسلم غریب و تنها شد

شکست کوفه دوباره وفا و پیمان‌ها

دیشب به یاد روی تو هر لحظه سوختم

بر چشم‌های خیره سران دیده دوختم

هر کس به قیمت دو سه نان دین خود فروخت

من در ازای عشق تو، جان را فروختم

سردار سرشکستۀ دارالعماره‌ام

آید اذان مغرب غم از مناره‌ام

گفتم بیا حسین، زبانم بریده باد

با این گناه لایق نار و شراره‌ام

بابا بیا و دور و برم را نگاه کن

ویرانه‌ای که گشته حرم را نگاه کن

گرمی شانه‌های تو یادم نرفته است

سنگی که هست زیر سرم را نگاه کن

به همان بوسه‌های آخر تو

منتظر مانده است دختر تو

به امید تو زنده ماندم من

شاهد ادعام، خواهر تو

این خلق نابکار به ما پشت پا زدند

در ابتدای راه، حقیرانه جا زدند

ما را به چند کیسۀ درهم فروختند

مولا میا به کوفه، که قید تو را زدند