«دُرّه‌التّاج» گرامی‌گوهران آن سبک، در وزن و در قیمت، گران
«اَرفعُ المِقدار مِن کُلََّ الرّفیع» «الشّفیعِ بن الشّفیعِ بن الشّفیع»
ای که گرفتی به دوش، بار غم و بار عشق!
باز بیا سر کنیم، قصّۀ گلزار عشق
قصّه شنیدم که دوش، تشنه‌لبی گل‌فروش
بُرد گلی سبزپوش، هدیه به بازار عشق
اگر چه عمر جاویدان گرفتی
چه زود، ای عمر من! پایان گرفتی!
به طومار شهادت، مُهر گشتی
ز دست دوست، این عنوان گرفتی
نهال عمر منا! شاخ و برگ و بارت کو؟
گل خزان‌زده‌ام! جلوۀ بهارت کو؟
گرفته دل به هوای نوای دلکش تو
نی حزین من! آن ناله‌های زارت کو؟
ای از تَبار آینه‌ها، گَرد کوی تو!
وی آبِ روی کوثر و تَسنیم، جوی تو!
کار بزرگ کرده ز بس دست کوچکت
شد دست‌ها دراز ز هر سو، به سوی تو
سلام ما به حسین و علیّ اصغر او!
امیر عشق که گهواره بود، سنگر او
رضیع و داده خدایش، نشانِ سربازی
صغیر و بر همه پیدا، مقام اکبر او
نسیم عشق وزان شد به گاهوارۀ عشق
رسید نوبت یاری به شیر‌خوارۀ عشق
ز شیر‌خواره شد، آوای عاشقانه بلند
که ای پدر! نظری کن به گاهوارۀ عشق
دست را بر طناب می‌گیرد
بچه را از رباب می‌گیرد
دست و پا می‌زند علی‌اصغر
تیر دارد شتاب می‌گیرد
بپاشان خون این گُل را به عالَم!
که از نو زنده گردد نسلِ آدم
بپاشان خون بر این فیروزۀ مات!
بخوان در چشم‌ها؛ هیهات ... هیهات!
از آب تیر شد سیراب؛ اصغر
به لالایی خون در خواب؛ اصغر
به دست خود به خاکش می‌سپارم
بهاران است، باید گل بکارم!
یک تیر سه شعبه آمد و رسوا شد
ذکر لب اهل خیمه واویلا شد
با حسرت و آه، زیر لب گفت حسین
این تیر چگونه در گلویت جا شد؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
