آن چشم­‌ها که شرم در آن ناگزیر بود

تصویری از حماسه درونِ حریر بود

در نینوا، درخششِ آن چهر پُر فروغ

چون رویش ستاره، کنارِ کویر بود

وان پرتو ملایم و مهتابیِ وقار

در چهره‌­اش چو هاله ماه مُنیر بود

جواب رد دادی خاندان مادری‌ات را

که آشکار کنی غیرت برادری‌ات را

عمو تو باشی و اهل حرم جواب نگیرند؟

فرات منتظر است اقتدار حیدری‌ات را

کسی ندید که یک لحظه هم بروز ندادی

در آن شکوه عقابی دل کبوتری‌ات را

عَلَم به دست شما جلوه‌ای دگر دارد

عَلَم به دست تو انگـار بال و پـر دارد

برای حضرت ارباب جز وجود شما

کسی لیاقت سقا شدن مگر دارد؟

تمام غصه‌ام این است، پشت پا بخوری

تو هم شبیه خودم نیزه بی هوا بخوری

خـدا کند که به فرقـم نـظر نـینـدازی

هراس دارم از این عمق زخم جا بخوری

می‌رود جان ز تنم با نفس آخر تو

کمرم تا شده با دیدن این پیکر تو

خیز و بنگر که عدو از غم من می‌خندد

شمر گوید که حسین هست کجا حیدر تو؟

آب می‌خواهد چه کار؟ آب آورش را پس دهید

آی مردم، زود عموی دخترش را پس دهید

 دست‌هایش را چرا در زیر پا انداختید؟

زودتر آن سایه‌بان خواهرش را پس دهید