اکبرا! داغ تو دانی که چها با دل کرد؟

عمر کو؟ تا بتوان چون تو گلی حاصل کرد

خوش‌نهالی به بسی سعی به بار آوردم

چه کنم؟ داس جفا، سعی مرا باطل کرد

باید که زود، راهی غوغا کنم تو را

کو فرصتی؟ که خوب تماشا کنم تو را

جایی که عشق کرده تمنّا تو را ز من

انصاف نیست، باز تمنّا کنم تو را

دلم سیّار دشت کربلا شد

گرفتار شه گل‌گون قبا شد

تپیدی مرغ دل اندر بر من

فتاده شوق اکبر بر سر من

شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است

اکبر گل‏گون بدن، روی زمین افتاده است

با نوای دل‏خراشی زد صدا: بابا! بیا

سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است

برو ولی به تو ای گل سفر نمی‌آید

که این دل از پس داغ تو بر نمی‌آید

به خون نشسته دلم، اشک من گواه من است

که غیر خون دل از چشم تر نمی‌آید

باز دل‌شوره‌ای افتاده به جانم چه کنم
؟

تندتر می زند آخر ضربانم چه کنم
؟

پسرم رفته و چندی است از او بی خبرم

باز هم بی خبری برده امانم چه کنم


قصد کرده است تمام جگرم را ببرد با خودش دل‌خوشی دور وبرم را ببرد من همین خوش قد و بالای حرم را دارم یک نفر نیست از این جا پسرم را ببرد؟  

او کعبۀ سرودۀ هر انجمن شده است

او دلبر هزار اویس قرن شده است 

او «کلّنا محمد» آقای کربلاست

گاهی علی و فاطمه، گاهی حسن شده است 

دور چون بر آل پیغمبر رسید

                        اوّلین جام بلا، اکبر چشید

اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد

                        هیجده‌ساله جوان سروقد

وه! چه اکبر؟ آفرینش را سبب

                        وه! چه اکبر؟ ز آفرینش منتخب

از رخ نیکوش، جنّت، آیتی

                        وز لب دل‌جوش، کوثر، شربتی‌