آنان که به رخساره‌ی اکبر دیدند

زآن آینه، سیمای پیمبر دیدند

زینب چو گرفتش به بغل، هاشمیان

در دامن او حسین دیگر دیدند

بشْکست و سر شکسته‌اش را بوسید

اعضای ز هم گسسته‌اش را بوسید

بر خاک نشست و رو به رویش بنهاد

لب‌های به خون نشسته‌اش را بوسید

برخیز و غم دلم دوا کن، بابا!

زین معرکه رو به خیمه‌ها کن، بابا!

من غرق خروشم و تویی غرق سکوت

یک بار دگر مرا صدا کن، بابا! 

تا دید فلک قامت گل‌پوش تو را

 سرچشمه‌ی خون کرد لب نوش تو را

با تیر تو را زدند یا با شمشیر؟

 زیرا که درید گوش تا گوش تو را

گلبرگِ ز تیر، چیده را می‌آورد

 قنداق به خون تپیده را می‌آورد

سردار شهید کربلا از میدان

 سرباز گلو دریده را می‌آورد

پرواز قصه بود فقط، پر اگر نبود

شوق رسیدنِ به فراتر اگر نبود

جمعی دخیل بسته به درهای رحمتت

اوجی نبود، حلقۀ این در اگر نبود

دارند می‌­برند به صحرا بهار را، گل‌های نوشکفتۀ باغ انار را

پیوند می‌زنند به اشک تمشک‌ها، سیب گلاب تازه­‌تر شاخسار را

پیوند می‌زنند قلم را به چشم تر، با شعر داغدار پدرهای بی ­پسر

کی می‌­شود به ثانیه‌­ای بشکند کمر؟ اسبی بیاید و ببرد انتظار را