یا باقر از فرط غمت افسرده گشتیم

از غصۀ جانسوز تو پژمرده گشتیم

هر شیعه در دل، حجلۀ داغ تو بسته

سنگینى داغت دل ما را شکسته

کسی که بود شکافندۀ تمام علوم

هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

سر تو باد سلامت یا رسول ‌الله

وصّی پنجم تو کشته شد، ولی مظلوم

تو را غرق محن کردند، اما...

 غریبت در وطن کردند، اما...

 غریبانه تو جان دادی، ولیکن

 تو را غسل و کفن کردند، اما...

کودکی باغی از ریاحین است

آسمانش ستاره‌ آذین است

کودکی فصل خوب خاطره‌هاست

و پر از روز‌های شیرین است

امشب از آسمان چشمانت

دسته‌دسته ستاره‌ می‌‌چینم

در غزل‌گریۀ زلالت، آه

سرخی چارپاره می‌‌بینم

نگاه چشم ترم کل صحنه‌ها را دید

در این میان فقط از دست زجر می‌‌ترسید

اگرچه سینه‌ام از هرم زهر می‌‌سوزد

ولی وجود من از داغ کربلا خشکید

خورشید برای بار پنجم شده خاموش

منظومۀ حیدر شده با آه هم آغوش

دریای علوم، حضرت باقر شده مسموم

یکدست شده در غم او شیعه سیه پوش

چه تفاوت بکند ناله کند یا نکند

که دل سوخته را ناله مداوا نکند

چه تفاوت بکند پا بکشد یا نکشد

کاش می‌‌شد خودش اینقدر تقلا نکند

کسی که کودکی‌اش رأس ساعت سر بود

رسیده بود به حرفی که حرف آخر بود

تمام خاطرۀ کودکی این آقا

پر از حضور غریب گلو و خنجر بود

از گلو نالۀ مرغ سحری افتاده

پی آن ناله دل دربدری افتاده

پسری دید که از زینِ به زهر آغشته

گوشۀ حجره دوباره پدری افتاده