باز بر جان، عشقم آتش برفروخت

                        خانۀ عقل مرا یکسر بسوخت

شد دلیل راه من، عشق از وفا

                        بُرد دل را تا به دشت کربلا

رفرف معراج شاه انس و جان

خواست بر اهل حرم آرد نشان

پای تا سر، پیکرش پُر‌تیر بود

یا که زخم نیزه و شمشیر بود

 شه فتاد از اسب بر روی تراب

                        وندر آن دم، ذوالجناح آن خوش‌رکاب،

دور شه می‌گشت و شیهه می‌کشید

                        گوییا می‌گفت با شاه وحید:

بر زمین کوبید سم، اما سوارش برنخاست  شیهه زد، اما امیر کارزارش برنخاست 

شعله‌ور شد در جنون خشم و بهت خود ولی  راکبش، آن مهربان، آن غمگسارش برنخاست