جوشنی از زخم بر تن، اشک بر افشان، ذوالجناح  

مثل خورشیدی دمید از شرق میدان، ذوالجناح

انقلاب کربلا را، تا کند پیغمبری  

یال را تر کرد از خون شهیدان، ذوالجناح

با یال خونین، از طواف تیر می‌آیم  

از ازدحام نیزه و شمشیر می‌آیم

با بال‌های زخمی از این آخرین پرواز  

از جانب تنهاترین تکبیر می‌آیم

هزاران رشتۀ زنجیر، بر پای بهار اینجاست

اسیر پنجه توفان، تمام برگ بار اینجاست

تمام سبزه‌ها در زیر پای خشم توفان سوخت  

پرستوهای احساس مهاجر، سوگوار اینجاست

نرم‌نرمک اسب و زین و یال و گیسویش کشید

خم شد و پا و دوال و چشم و ابرویش کشید

مرد نقّاش، اسب را برفیّ و صحرا را کبود

نخل را آشفته‌گیسو، روی در رویش کشید

جوشنی از زخم بر تن، اشک‌افشان، ذوالجناح

مثل خورشیدی دمید از شرق میدان، ذوالجناح

انقلاب کربلا را تا کند پیغمبری

یال‌ها تر کرد از خون شهیدان، ذوالجناح

ذوالجناح آن رفرف معراج عشق

                        بر سر از نور نبوّت، تاج عشق

چون هما از تیر، شه‌پر کرده باز

                        پرفشان آمد سوی شاه حجاز

گشته در امواج ظلمت، آشکار

                        ذوالجناحی بی‌لگام و بی‌سوار

ذوالجناحی، شیهه‌هایش دردناک

                        کاکلش، خونین و قلبش، چاک‌چاک

شد به پا در کربلا، توفان عشق

                        چون به پایان برد شه، پیمان عشق

منخسف گردید قرص آفتاب

                        تا ز پای شاه خالی شد رکاب

از خروش اسب شاهنشاه عشق

                        زلزله افتاد در خرگاه عشق

بانوان از خیمه، بیرون ریختند

                        در زمان، شور نشور انگیختند

چون به فرش خاک شد از عرش زین

                        پیکر آن عاشق عشق‌آفرین

زین اسبش تا به میدان شد نگون

                        طعنه زد بر نُه سپهر واژگون