ای اشک معطّر شده از پلک محرّم

ای ریخته بر دامنم از چشمۀ زمزم

انداخته­‌ای بر جگرم سوز عطش را

جاری شده در سرخرگم خون محرّم

من حسین سرجدایم

کشتۀ راه خدایم

شافع روز جزایم                                               

خامس آل عبایم

یک کودک شش ماهه در آن روز، بر روی دست عرش جان می‌داد

با اهرم فوارۀ خونش، ارکان هستی را تکان می‌داد

خاموشی‌اش پر بود از فریاد، با یک پیام آتشین بر لب

وقتی که در گلدستۀ غیرت، خون گلوی او اذان می‌داد

شمعی که به هر گوشه هزار انجمنش بود

افسوس که عالم همه بیت‌الحزنش بود

با آن که علی در دل یک خلق، وطن داشت

در جامعه پیوسته غریب وطنش بود

خورشید شب فاطمه بالا آمد

شکل دگر علی و زهرا آمد

مشتاق زیارت حسن بود، حسین

این بود که شش ماهه به دنیا آمد

کربلا قربانگه گل‌های سرخ بی سر است

تاج عشق است و حقیقت پیشگان را افسراست

واژۀ  پیروزی  و  آزادگی  را در بر است

سرخی کرب و بلا از لاله‌های پرپر است

هر چند کلاس درس او یک واحه ست

راهی که به آنجا نرسد بی راهه ست

پیران همه طفل مکتب او هستند

این پیر طریقتی که خود شش ماهه ست