خوش به حال دل ما گرچه پر از تنهایی است

هرچه هم هست گرفتار غم لیلایی است

هرچه از جور زمان زخم به قامت دارد

جای شکرش سر جاش است پر از شیدایی است

زیر ایوانت اگر روزی کبوتر می‌شدم آنقدر پر می‌زدم در خون که پرپر می‌شدم آتشم گل کرد و بالم سوخت با پروانه‌ها کاش چون پروانه در آتش شناور می‌شدم  

رسیده‌ام به تو اما گریستم تا تو تمام فاصله را جاده را اتوبان را نگاه من همۀ راه تا به تو برسد کشانده است به دنبال خویش باران را  

بنازم آنکه دائم گفتگوی کربلا دارد

دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد

دلش چون کربلا کوی حسین است و نمی‌‏داند

که همچون دوردستان آروزی کربلا دارد

از نظرت کرب و بلایی شدم؟

زمزمه کردم سحری با خودم

«ای حرمت قبلۀ حاجات ما»

می‌شنوی ذکر مناجات ما‌؟