تا علقمه‌ها، سیب و فدک‌ها، یاسند
باید همه قدر عشق را بشناسند
امواج فراتند به سر می‌کوبند
یا سینه زنان هیأت عباسند؟
با آه آه خویش پُلی تا فلک زدی
آتش به جان و هستی خیل ملک زدی
ای بانوی مقدس گلخانۀ علی
تکیه ز قدر و منزلتت بر فلک زدی
نه مثل ساره ای و مریم! نه مثل آسیه و حوّا فقط شبیه خودت هستی! فقط شبیه خودت زهرا!
اگر شبیه کسی باشی، شبیه نیمه شب قدری شبیه آیۀ تطهیری! شبیه سورۀ اعطینا!
شناسنامۀ تو صبح است، پدر تبسّم و مادر نور سلام ما به تو ای باران، سلام ما به تو ای دریا!
چشمه چشمه می‌جوشد خون اطهرت اینجا کور می‌کند شب را زخم خنجرت اینجا
چشمه چشمه می‌جوشد از دل زمین هر شب خون اصغرت آن جا، خون اکبرت اینجا
خون می‌شوند از جگر داغ، ناله‌ها وقتی که زخم می‌چکد از باغ لاله‌ها خورشیدها به رنگ شفق در غروب خون مهتاب‌ها اسیر کبودی هاله‌ها
می شود آسمان غریبانه،
یک شبِ تلخ نی لبک بزند؟
بعد آتشفشان به جوش آید،
شعله بر بال شاپرک بزند؟
دیده‌ای روز رنگ شب بشود،
زیرِ پای ِخزان بیفتد نور؟
دیده‌ای خون به جای آب روان،
از دل موج‌ها شَتَک بزند؟
قصه از ابتدای مدینه شروع شد
در بین کوچه‌های مدینه شروع شد
داغی دوباره بر جگر درد و غم زدند
آری دوباره حادثه‌ای را رقم زدند
غربت که در حوالی یثرب مقیم بود
این بار نیز قسمت مردی کریم بود
غزل غزل بنویسم حدیث رویایی
برای اوج ادب منتهای شیدایی
برای وصف شماپای شعر می‌لنگد
تو انتخاب خدایی برای سقایی
قافله رفته بود و من بیهوش
روی شن‌زارهای تفتیده
ماه با هر ستاره‌ای می‌گفت:
بی‌صدا باش! تازه خوابیده
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
