امشب شب وصال است، روز فراق فرداست

در پردۀ حجازی، شور عِراق فرداست

امشب قِران سعد است در اختران خرگاه یا آن که لیله البدر روز مُحاق فرداست

ز فِراق لاله روی تو سینه داغ دارد

دل داغدیده از سینۀ من سراغ دارد

دل چرخ پیر بگداخت به نوجوانی تو

چه دلی است خام کز سوخته‌ای فَراغ دارد

ای برادر جان چرا تنها ز میدان آمدی؟!

من بمیرم از چه با چشمان گریان آمدی؟!

کودکان چشم انتظار و تشنه لب اندر حرم

بی برادر از چه رو در نزد طفلان آمدی؟!

مشک برداشت که سیراب کند دریا را

رفت تا تشنگی­‌اش آب کند دریا را

آب روشن شد و عکس قمر افتاد در آب

ماه می­‌خواست که مهتاب کند دریا را

آبی نبود اگر که تو دریا نمی­‌شدی

مشکی نبود اگر که تو سقّا نمی‌­شدی

حالا که مثل نور شدی و قمر شدی

ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی­‌شدی

آن کشته که بردند به یغما کفنش را

تیر از پی تیر آمد و پوشاند تنش را

خون از مژه می‌ریخت به تشییع غریبش

آن نیزه که می‌برد سر بی بدنش را

زیباتر از همیشه در این کربلا شدی

دیدی دلم گرفته مرا مجتبی شدی

لک زد دلم برای عمو گفتنت، بگو

لک زد دلم! چرا؟! چه شده؟ بی­ صدا شدی