ای آنکه قبرت بی چراغ و سایبان است

روضه نمی‌خواهی؟ مزارت روضه‌خوان است

گلدسته‌ات سنگی است، روی تربت تو

گنبد نداری، گنبد تو آسمان است

اصلاً نیازی به بیانش نیست دیگر

اوج غریبی تو از قبرت عیان است

تو یادگار داغ‌‌های کربلایی

از هرم ماتم در دلت آتشفشان است

هر روضه‌ات کرب و بلایی می‌‌شود چون

دور مزار تو پر از نامه‌رسان است

تو شاهد باران سیل آسای خونی

تو کعبه‌ای، چشمت شبیه ناودان است

تو یادگار باغ‌‌های لاله هستی

اما به ذهنت خاطرات صد خزان است

جسم تو در خاک بقیع و روحت اما

در قلب یک گودال، هر شب میهمان است

دیدی که در گودال، جدت را چه کردند

دیدی که عمه روی تل بر سرزنان است

تو شاهد گل‌‌های از ساقه جدایی

دیدی که بر نیزه سر پیر و جوان است

تو غیرت اللهی، غم ناموس دیدی

از داغ غارت در گلویت استخوان است

تو مقتلی هستی که دیده روضه‌ها را

آنچه زبان از گفتنش هم ناتوان است