ای خیمۀ عشق از تو بر پا مانده

ای از تو دهان علم هم وا مانده

از آتش اشک‌هایتان معلوم است

در کرب و بلا کودکی‌ات جا مانده

ما را نسیم پرچم تو زنده می‌کند

زخمی است دل که مرهم تو زنده می‌کند

خشکیده بود چند صباحی قنات اشک

این چشمه را ولی غم تو زنده می‌کند

چرا آوارۀ کوه و بیابانم؟ نمی‌دانم

چه می‌خواهد غم عشق تو از جانم؟ نمی‌دانم

به سمت آسمان رو می‌کنم هر جمعه می‌پرسم

کجایی ماه پشت ابر پنهانم؟ نمی‌دانم

شکر خدا که نور ولایت به ما رسید

الطاف خاندان کرامت به ما رسید

وقتی برای خون خدا نوحه‌خوان شدیم

بالاترین مقام عبادت به ما رسید