عشق، تا آن روز در اوهام، پنهان مانده بود  

صبر، در بهت عجیبی، مات و حیران مانده بود

گر شهادت، گل نمی‌پاشید بر روی چمن  

گلشن آزادگی، بر عطر ریحان مانده بود

زین همه غیرت که می‌جوشد بر روی زمین  

آسمان،  در حیرت از، این شور و ایمان مانده بود

ز آسمان حتی نمی‌بارید، اشک عرشیان  

گل چون غنچه از عطش، سر در گریبان مانده بود

سنگ‌ها، خون گریه می‌کردند و، عریان روی خاک

پیکر صد چاک سالار شهیدان مانده بود

تا نماند،  پشت ابر تیرۀ وهم گمان  

جلوۀ حق و حقیقت، باز عریان مانده بود

آشکار بود نور پیکر خورشید عشق  

گرچه زیر ابر تیر و نیزه پنهان مانده بود

سورۀ پر نوری از قرآن، به روی نیزه رفت  

پیکر قرآن به زیر سم اسبان مانده بود

خاتم او را به یغما برده بود اهریمنی  

روی خاک تیره، بی خاتم، سلیمان مانده بود

آسمان در خون نشست و، کربلا از هوش رفت  

نینوائی ناله، در شام غریبان مانده بود

تا که آتش افکند، بر هستی غارتگران  

شعله‌ای در زیر خاکستر، فروزان مانده بود

ای وفایی در کنار باغبان گلفروش
یک چمن گل‌های پرپر، در بیابان مانده بود